به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ حضرت ابوالفضل العباس، فرزند امام علی (ع) و حضرت فاطمه کلابیه (ام‌البنین)، در چهارم شعبان سال ۲۶ هجری قمری در مدینه متولد شد. او از خاندان بنی‌هاشم بود که به شجاعت و وفاداری مشهور بودند. مادرش، ام‌البنین، از زنان باایمان و بافضیلت بود که فرزندانش را به عشق اهل بیت تربیت کرد.

از دوران کودکی، عباس (ع) تحت تربیت پدرش امام علی (ع) و برادرانش امام حسن (ع) و امام حسین (ع) قرار گرفت. او از همان سنین کم، نشانه‌هایی از شجاعت، هوش و ادب را در رفتار خود نشان می‌داد. پدرش او را به علم، حکمت و فنون جنگی آشنا کرد، و در کنار آن، به او درس وفاداری و عشق به خاندان پیامبر (ص) را آموخت.

عباس (ع) به دلیل ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری برجسته‌اش، به «باب‌الحوائج» معروف شد. او فردی باگذشت، مهربان و فداکار بود که همواره در خدمت مردم و خانواده‌اش بود. شخصیت او به گونه‌ای بود که حتی دشمنان نیز به جوانمردی و بزرگواری او اعتراف می‌کردند.

در واقعه کربلا، حضرت عباس (ع) به عنوان فرمانده لشکر امام حسین (ع) نقش بزرگی ایفا کرد. او با وفاداری کامل، تا آخرین لحظه در کنار برادرش ماند و برای یاری رساندن به اهل‌بیت از هیچ تلاشی فروگذار نکرد. شجاعت و فداکاری او در آوردن آب برای کودکان تشنه کربلا، یکی از برجسته‌ترین لحظات زندگی‌اش است.

ویژگی برجسته حضرت عباس (ع)، وفاداری مطلق به امام حسین (ع) بود. او هرگز از مسیر ولایت و اطاعت از امام زمانش خارج نشد و در حساس‌ترین لحظات تاریخ اسلام، نمونه‌ای از ایثار و ازخودگذشتگی شد. همین خصوصیت او را به الگویی جاودان برای آزادگان جهان تبدیل کرده است.

عباس (ع) نه‌تنها در جنگاوری، بلکه در علم و معرفت نیز ممتاز بود. نقل شده که او در مباحث دینی و قرآنی تبحر داشت و از سخنوران برجسته زمان خود به‌شمار می‌رفت. کمالات روحی او سبب شد که نه‌تنها در میان شیعیان، بلکه در میان مسلمانان دیگر نیز مورد احترام باشد.

امروزه، مقام و جایگاه حضرت عباس (ع) در میان مسلمانان بسیار والاست. حرم مطهر او در کربلا، زیارتگاه عاشقان و حاجتمندان است. یاد و نام او، نماد شجاعت، وفاداری و جوانمردی در تاریخ اسلام باقی مانده و همچنان الهام‌بخش حق‌طلبان و آزادی‌خواهان جهان است.

انتهای خبر/