به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ شهروندان مسجدسلیمان بارها خبر داده‌اند که سگ‌های ولگرد در خیابان‌ها، معابر اصلی و محله‌های پرتردد شهر آزادانه تردد می‌کنند. آن‌ها می‌گویند این سگ‌ها بی‌صاحب و رها شده‌اند، غالباً شب‌ها و در ساعات خلوت حضورشان مشهودتر است. این وضعیت موجب نگرانی کودکان، والدین و سالمندان شده و ترس و دلهره در دل مردم شهر افتاده است.

به گفته ساکنان، وجود سگ‌های ولگرد باعث احساس ناامنی در محله‌ها شده؛ بسیاری از بچه‌ها کمتر بیرون می‌آیند، خانواده‌ها نگران پیاده‌روی و رفت‌وآمدند، و فضاهای عمومی از جذابیت و حس آرامش خالی شده‌اند. برخی والدین از ترس حمله یا مزاحمت، اجازه نمی‌دهند کودکانشان تنها بیرون بروند.

علاوه بر تهدیدهای جانی، سگ‌های ولگرد مشکلات بهداشتی نیز ایجاد می‌کنند: امکان گزش افراد، انتشار بیماری‌هایی مانند هاری یا عفونت‌های زخم، تقسیم فضولات در معابر عمومی و ایجاد خطرات زیست‌محیطی. این معضلات سلامت محیط و ساکنان را به خطر می‌اندازد.

در یکی از تلخ‌ترین رخدادها، یک کودک ۱۱ ساله به نام «امیرعلی» که در محله‌ای از مسجدسلیمان مشغول بازی مقابل خانه‌اش بود، هدف حمله یک سگ ولگرد قرار گرفت. وی پس از انتقال به بیمارستان و بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه، چند روز بعد جان باخت. پدرش گفته است که صورت پسرش زخمی عمیق شده و تلاش‌های درمانی در اهواز نیز به نتیجه نرسیده است. 

پس از این حادثه، شهروندان با خشم و اضطراب بیشتری خواستار ورود مسئولان شده‌اند. آن‌ها می‌پرسند چرا شهرداری و مراجع ذی‌صلاح تاکنون اقدامی جدی نکرده‌اند؟ چرا طرح جمع‌آوری سگ‌ها اجرا نمی‌شود؟ و چگونه ممکن است در شهری با جمعیت قابل توجه، چنین معضل تهدیدکننده‌ای نادیده گرفته شود؟

شهرداری‌ها و دستگاه‌های بهداشت عمومی در قانون مسئولیت‌هایی برای مدیریت حیوانات ولگرد دارند، از جمله جمع‌آوری، عقیم‌سازی و نگهداری موقت. اما به نظر می‌رسد در مسجدسلیمان، این مسئولیت‌ها یا انجام نشده‌اند یا به‌صورت ناقص اجرا شده‌اند. مردم معتقدند شهرداری تاکنون به وعده‌ها عمل نکرده است و برنامه‌های مقابله صرفاً اعلامی و غیرقابل اعتماد بوده‌اند.

برای رفع این معضل، راهکارهایی چون «زنده‌گیری و حمل به مراکز نگهداری»، «عقیم‌سازی دسته‌جمعی»، «اطلاع‌رسانی عمومی و فرهنگ‌سازی درباره نگهداری حیوانات»، «مجازات برای رهاسازی حیوانات خانگی» و «ایجاد قرنطینه و مراکز نگهداری موقت» ضروری‌اند. شهرداری و نهادهای محیط زیست باید منابع و امکانات لازم را اختصاص دهند و در کوتاه‌مدت از بروز حوادث دلخراش دیگر جلوگیری کنند.

ساکنان مسجدسلیمان اکنون با داغ دردناک از دست دادن کودکشان، فریاد می‌کشند: «تا کی باید منتظر اقدام باشیم؟» آن‌ها نه فقط به دنبال وعده‌اند بلکه خواهان پاسخگویی، اقدام فوری، تبیین برنامه عملی و تضمینی برای بازگشت آرامش به محله‌ها هستند. اگر واکنشی جدی صورت نگیرد، این وضعیت ممکن است باز هم جان‌هایی بستاند و اعتماد عمومی را نابود کند.

انتهای خبر/