به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب» به نقل از خبرنگار سیاسی شبکه اطّلاع‌رسانی «راه دانا»؛ دور چهارم گفتگوهای غیر‌مستقیم ایران و آمریکا در حالی برگزار شد که همچنان ایالات متحده تاکید دارد که ایران نمی تواند از حق تکنولوژی صلح امیز غنی‌سازی اورانیوم بهره‌مند شود.

این رویکرد واشنگتن در حقیقت نقض صریح معاهده ان‌پی‌تی است. بر اساس معاهده ان‌پی‌تی، کشورهای عضو، صرفاً متعهد به برخی الزامات نیستند، بلکه از حقوقی بنیادین برخوردارند که هیچ کشور یا دولتی نمی‌تواند آن‌ها را زیر سؤال برد.

تلاش ایالات متحده برای نعل وارونه زدن در پرونده هسته ای ایران در حالی است که آمریکا در حال مذاکره با عربستان برای پذیرش صنعت غنی‌سازی در عربستان است.

استاندارهای دوگانه غرب شاید نسخه موقتی برای فضاسازی‌سای رسانه‌ای و راه‌اندازی جنگ روانی باشد اما نمی‌تواند زمینه‌ساز این باشد که کاخ سفید همزمان در مورد حق غنی‌سازی در ایران و عربستان دو موضع کاملا متناقض داشته باشد.

موضع جمهوری اسلامی ایران تنها یک چیز است آن هم برخورداری از حق قانونی غنی‌سازی صلح‌آمیز هسته‌ای، ایران بارها اعلام کرده است از مسیری که تا به امروز آمده عقب‌نشینی نخواهد کرد و تحت هیچ شرایطی حاضر به تعطیلی فعالیت‌های هسته‌ای خود نیست.

در چنین شرایطی ایده راه‌اندازی کنسرسیوم مشترک منطقه‌ای با عربستان سعودی اما شاید بیش از هر چیز یادآور خاطره تلخ سرمایه‌گذاری یک میلیارد دلاری محمدرضاشاه پهلوی در کنسرسیوم اورودیف در فرانسه باشد. اقدامی که حق ۱۰ درصدی غنی‌سازی را برای ایران در نظر گرفت اما هیچ درصدی از این معاهده نصیب ملت ایران نشد.

نیویورک‌تایمز در این باره مدعی شده است یکی از طرح‌های روی میز مذاکرات، پیشنهادی است که بر اساس آن، تأسیسات هسته‌ای ایران تحت پروژه‌ای مشترک با آمریکا یا کشور سومی مانند عربستان اداره شود تا از این طریق لایه‌ای امنیتی برای تضمین صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران در نظر گرفته شود.

قرارداد اورودیف مصداق رسوایی فرانسه در پرونده هسته ای ایران

قرارداد اورودیف را می‌‌توان یکی از مصادیق رسوایی فرانسه در عمل نکردن به معاهدات خود نسبت به ایران دانست. 

در سال ۱۹۷۴ ایران وامی به مبلغ یک میلیارد دلار به کمیساریای انرژی اتمی فرانسه داد. از این وام برای ساخت کارخانه غنی‌سازی اورانیوم متعلق به کنسرسیوم اورودیف در تریکاستن استفاده شد. در مقابل ایران صاحب ۱۰٪ از سهام این کارخانه شد.

اگرچه این معاهده برای طرفین لازم الاجرا بود اما، با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران فرانسه به بهانه‌های مختلف از اجرای تعهدات خود سر باز زد.

بر اساس قرارداد ایران و فرانسه می بایست ۱۰ درصد فراورده‌های کارخانه غنی‌سازی اورانیوم فرانسه به ایران تعلق می‌گرفت و از هر ۱۰ کارمند این کارخانه نیز یک نفر باید از ایرانیان انتخاب می‌شد و از این گذشته ایران می‌بایست به اندازه سهامش از کارخانه در سود آن نیز شریک می‌شد که هیچ کدام محقق نشد.

در سال ۸۸ فرانسه اعلام کرد که ۱۰ درصد از سهام کارخانه اورودیف متعلق به ایران است اما، به خاطر تحریم‌ها امکان انتقال اورانیوم غنی شده این کارخانه به ایران وجود ندارد این کشور اما نگفت چرا در سال‌های قبل از تحریم ایران فرانسه به تعهد خود عمل نکرده و حق ایران را از سهم ۱۰ درصدی در این کشور پرداخت نکرده است.

حالا اما با پیشنهاد راه‌اندازی کنسرسیوم مشترک هسته‌ای بین ایران و آمریکا و یا عربستان، باز هم بدعهدی دولت‌های غربی و حکومت‌های حامی این جریان در منطقه برای ملت یادآور شد. حق غنی‌سازی هسته‌ای ایران جز حقوق بی‌قید و شرطی است که جمهوری اسلامی ایران می تواند همچون سایر کشورهای عضو ان‌پی‌تی از آن برخوردار باشد.

اصل در روابط بین‌الملل ما بی‌اعتمادی به غرب است

سیامک باقری کارشناس مسائل هسته‌ای و بین‌الملل در گفتگو با دانا با اشاره به اینکه آنچه پیرامون مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا در جریان است با آنچه در رسانه‌ها مطرح می شود فاصله زیادی دارد و ایده پیوستن به یک کنسرسیوم مشترک نیز در حد یک گمانه زنی است که بیشتر از سوی جریانی که موافق پرونده هسته‌ای ایران نیستند مطرح می‌شود.

وی با اشاره به اینکه جمهوری اسلامی ایران در ادوار مختلف مذاکرات متعددی داشته و توافقات گوناگونی را امضا کرده است اما همواره با بدعهدی طرف‌های غربی مواجه شده ادامه داد: ایده کنسرسیون مشترک در فعالیت‌های هسته ای جز خطوط قرمز ایران است و نه تنها در این دوره از مذاکرات بلکه در مذاکرات قبلی هم مطرح بوده است اما ایران هیچگاه آن را نپذیرفته است.

این کارشناس مسائل بین‌الملل و هسته‌ای با اشاره به تجربه سرمایه‌گذاری ایران در اورودیف فرانسه ادامه داد: براساس این توافقنامه ۱۰ درصد از سرمایه‌ای شرکت متعلق به ایران بود اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی فرانسه هیچ‌گونه همکاری در این زمینه با ما نداشت و تا کنون نیز ثروت و دارایی ما را برنگردانده است.

باقری تصریح کرد: در سال ۸۶ هم این مسئله را تجربه کردیم چرا که برای رادیو داروها از غرب درخواست سوخت کردیم اما به بهانه‌های مختلف آن را در اختیار ما قرار ندادند و در برجام نیز با وجود آنکه سازمان ملل پشتوانه توافق صورت گرفته بود رئیس جمهور آمریکا آن را پاره کرد و به طور یک طرفه از برجام خارج شد، در چنین شرایطی چگونه می‌توانیم بنای اعتماد به غرب را گذاشته و ایده کنسرسیون هسته‌ای را بپذیریم.

وی با اشاره به اینکه چه تضمینی وجود دارد که عضو کنسرسیوم شویم و در صورت نیاز به سوخت رادیو داروها، طرف‌های ما آن را در اختیارمان قرار دهند تاکید کرد: اصل در روابط بین‌الملل ما بی‌اعتمادی به غرب است و معتقدیم طرح چنین ایده‌ای پروپاگاندای غرب برای ادراک سازی است.

انتهای خبر/