خدیجه قربانپور در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ اظهار کرد: عشق به خدمت و نجات جان انسان‌ها مهم‌ترین انگیزه من در این مسیر است و اگر به گذشته بازگردم، باز هم همین راه را انتخاب می‌کنم.

وی با بیان اینکه لبخند رضایت بیماران برایش بزرگ‌ترین پاداش است، افزود: بزرگترین عاملی که می‌تواند به من انرژی بدهد، فقط و فقط نشاندن لبخند رضایت بر لب بیماران پس از بهبودی است. این لبخند، تمام سختی‌های مسیر را در نظرم کمرنگ می‌کند و معنای واقعی خدمت را نشان می‌دهد.

پرستار نمونه کشوری در ادامه به تجربه‌ای تأثیرگذار در دوران کاری خود اشاره کرد و گفت: نجات جان یک بیمار جوان که دچار ایست قلبی شده بود، نقطه عطفی در زندگی حرفه‌ای من بود. زمانی که توانستیم با احیای به‌موقع او را به زندگی بازگردانیم، معنای واقعی زندگی‌بخشی را در پرستاری لمس کردم.

وی درباره شرایط بحرانی و لحظات حساس اورژانس تصریح کرد: در چنین موقعیت‌هایی، اولویت مطلق، فقط و فقط نجات جان بیمار است. تمام تمرکز و توان ما در آن لحظه بر حفظ حیات بیمار متمرکز می‌شود و هیچ چیز دیگری اهمیت ندارد.

قربانپور همچنین بر ضرورت دانش‌افزایی مستمر در حرفه پرستاری تأکید کرد و گفت: با توجه به پیشرفت‌های سریع علم پزشکی، پرستاران باید همواره دانش خود را به‌روز نگه دارند. من این مهم را از طریق مطالعه مستمر منابع تخصصی و شرکت در دوره‌های آموزشی دنبال می‌کنم تا بتوانم خدمات مؤثرتری ارائه دهم.

وی در پاسخ به این پرسش که اگر دوباره به انتخاب رشته بازگردد چه تصمیمی می‌گیرد، تأکید کرد: من در رشته‌های دیگری نیز قبول شده بودم، اما عشق به پرستاری باعث شد این راه را انتخاب کنم. برای من پرستاری تنها یک شغل نیست، بلکه یک مسیر الهی و معنوی است که روح انسان را تعالی می‌بخشد.

قربانپور در پایان با اشاره به سختی‌ها و چالش‌های شغل پرستاری گفت: پرستاری کاری طاقت‌فرساست، اما احساس مشارکت در نجات جان بیماران و زنده نگه‌داشتن امید در دل خانواده‌ها، بزرگ‌ترین پاداش ماست. همین حس رضایت و عشق به خدمت است که به ما قدرت ادامه می‌دهد.

انتهای خبر/