به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ اشکان صفرزاده در یادداشتی برای «رهیاب»؛ تغییر ساختار در دانشگاه که با نگاه تمرکز زدایی و افزایش راندمان عملکردی طراحی شده، تصمیمی است که خود پتانسیل ذاتی دارد که هویت مأموریت‌ محور و راهبردی این دانشگاه را تضعیف کند.

وقتی به ریشه و عقبه دانشگاه فرهنگیان که پس از ادغام مراکز تربیت معلم در سال ۱۳۹۰ تأسیس شد، نگاه می‌کنیم به نقش مسئولیت محور و خطیر تربیت معلمان تراز انقلاب اسلامی میرسیم که خود پروژه ای طولانی و گره خورده به امر فرهنگی و طراحی عملیات های جمعی هست، تغییرات ساختاری جدید در این دانشگاه محوری و راهبردی شکل گرفته دو تحول اساسی چالش برانگیز را در پیش دارد:

تبدیل به ۳۱ دانشگاه استانی و افزایش سقف سنی به ۳۰ سال

به تعبیری میتوان گفت که نقدهای بنیادین به شیوه اجرا و ابعاد کارکردی این تغییرات وارد شده بر دانشگاه هست؛ ساختار جدید بیش از آنکه بر تربیت معلمان تراز تمرکز ویژه کند، دانشگاه فرهنگیان را به دانشگاه عمومی و همگانی در وزارت علوم بدل کرده که این امر سبب دوری از رسالت تخصصی هست.

 این تصمیم، پتانسیل ذاتی و فلسفه وجودی تخصصی و ماموریت گرا این دانشگاه را که نقش تربیت و پرورش معلم انقلابی است، به چالش میکشد و دانشگاه را از پرورش معلمان انقلابی تربیت مدرس مطلق هدایت می‌ کند. تغییر و تحول در ساختار دانشگاه این مجموعه تخصصی را که تفاوت ساختاری با سایر دانشگاه ها دارد را با دیگر دانشگاه‌ها در امر کارکردی یکسان خواهد دید.

همچنین از بعد زیر ساختی و زیست محیطی بسیاری از استان‌ ها از نظر تعداد پردیس‌ها و اعضای هیئت علمی، توانایی ایجاد دانشکده های کاربردی و راهبردی متعدد و تخصصی را ندارند. لازم به ذکر است که تلفیق معاونت فرهنگی با معاونت دانشجویی در استان‌های رده پایین، که از رده یک تا رده چهار هست این نگرانی را ایجاد می‌کند که مباحث تربیتی و هویت ساز در اولویت دوم قرار گیرند.

این تصمیم که از پیش پتانسیل آسیب به بدنه را دارد بدلیل عدم مشارکت کارشناسی بدنه نخبگانی دانشگاه در طراحی طرح موجود هست این تغییرات بدون مشارکت واقعی اساتید، مدیران و تشکل‌های دانشجویی و پشت درهای بسته تصویب شده که منجر به مقاومت طبیعی در بدنه و کاهش احتمال موفقیت در اجرا می‌شود.

نویسنده: اشکان صفرزاده، دانشجو معلم